Soledad

Yo, una persona casi siempre alegre a quien le cuesta venirse abajo… Pues bien, ese día ha parecido llegar o, si más no, veo que se asoma por lo lejos de donde alcanzan mis sentidos. Lo noto. Lo aprecio. No sé porque ni cómo… un cúmulo de circunstancias supongo. Realmente, esté como esté, a poca gente le importa. ¿Qué más da si necesito apoyo y, pidiéndolo a gritos aunque desde el más profundo silencio, a penas se dan ni cuenta? Jamás me he sentido sola. Siempre he podido confiar en alguien, nunca me ha faltado un hombro para derramar miles de lágrimas.

[Continúa...]

2 comentarios:

Anónimo dijo...

Hola Eli!! Quant de temps no? No't rallis per aquestes coses maca, que tot passa ;) ja saps on estic, vale? Si necessites qualsevol cosa no dubtis en avisar-me, que encara que ara me n'hagi anat fora a estudiar, sempre me n'enrecordo de tu. Ànims amb el blog,jeje! M'agrada molt el que escrius! Apa, fins aviat! Ens veiem per MSN. ja aniré entrant per aquí de tant en tant.
Cuida't guapíssima.
-Cuca-

Leila dijo...

buenas!!!!

Con este post...me has dejado...sin palabras... Muy bonito y con mucha razón. La Soledad...curiosa palabra y curiosa emoción.
Gracias por compartir tus pensamientos. :)
Cuidate wapa